Z W R O T K A D R U G A

You let all the girls go

Makes you feel good, don't it?

Wystarczyło jedno jej spojrzenie, żeby coś zmroziło go od środka. Najpierw nieprzyjemnie, a potem dziwne uczucie ciepła rozpłynęło się do najdalszych części układu nerwowego. Tak, poczuł mrowienie aż w końcówkach palców, przeszył go dreszcz. Zdziwił się najpierw, nie samym faktem, że zaszła między nimi taka reakcja, ale tym, że nie był na nią przygotowany.

W kobietach mógł przebierać i robił to, czego nigdy nie ukrywał. Mógł sobie pozwolić na krótkie, przelotne romanse i burzliwe związki. Ba, nawet było mu to na rękę. Bo jak niby wytłumaczyć dziewczynie, że ważniejszą rzeczą niż ona jest sport? Jak wytłumaczyć dziewczynie, że nie ma się dla niej całego serca, bo sporą jego częścią jest siatkówka? Jak jej wytłumaczyć, że nijak nie jesteś w stanie zrezygnować z czegoś, co kochasz?

One tego nie rozumieją. Dlatego są tylko zabawkami. Na dłuższą metę go nudzą, dławią, duszą, męczą, drażnią, irytują. Ostatecznie po prostu wykańczają emocjonalnie. Więc lepiej pozbyć się ich wcześniej, aby uniknąć zbędnych kłopotów.

Gwizdek. Tie – break.

Kolejny raz dziewczyna schodzi na dalszy plan, niezależnie od tego, jak piękna by była. Teraz liczy się zwycięstwo.

Wchodzi na boisko, uśmiecha się ostatni raz, potem skupia się maksymalnie.

Zaczyna się gra.

Behind your Broadway show

I heard a voice say, "Please, don't hurt me"

Zastanawiał się nad tym tylko chwilę, bo właściwie nie miał lepszego pomysłu. Zdążył się już nauczyć, że jeśli oczekuje się reakcji, trzeba zacząć od akcji. On miał zamiar atakować - chociaż właściwie był przyjmującym. Tak. Żywo i natychmiastowo, bo z natury był raczej niecierpliwy, a z naturą podobno trzeba żyć w zgodzie. Dlatego właśnie postanowił dopaść ją po meczu. I było to łatwiejsze niż mu się wydawało, bo została w hali i spokojnie siedziała na trybunach, trzymając na kolanach aparat, jak małą tarczę. Prawie się uśmiechnął. Żadna tarcza jej nie obroni.

Gdy zbliżał się do niej powoli, z każdym krokiem stwierdzał, że jest coraz ładniejsza. Jasne, długie włosy, zgrabna sylwetka, błękitne oczy, półuśmiech, zmarszczka na czole, gdy pochylała się nad aparatem. Coś w niej było, coś go do niej przyciągało. Coś w nim było tym przerażone, a coś innego bardzo tego chciało. Nigdy nie był tchórzem. Był wojownikiem. Był przecież Brazylijczykiem.

Podniosła głowę, gdy stanął tuż przed nią i na chwilę odjęło mu mowę. Pierwszy pieprzony raz w życiu.

- Witaj – powiedział w końcu powoli, jakby od zawsze mówienie odbywało się u niego dużo wolniej niż samo myślenie. Jakby celowo chciał jej dać chwilę, by przemyślała odpowiedź. Jakby doskonale wiedział, jakie wywarł na niej wrażenie i dawał jej chwilę na otrząśnięcie się i skupienie myśli na czymś innym, niż jego piękno.

Tak, był próżny.

Tak, był samolubny.

Tak, to jemu odebrało głos przez jej urodę i po prostu zagubił się całkowicie, jak nieporadny nastolatek.

Kiedy się uśmiechała, pojawiały się jej dołeczki w policzkach.

- Cześć – odpowiedziała wesoło. Rozmawiali po angielsku.

Według niego mogłoby się już na tym zakończyć, mogliby wyjść i wszystko potoczyłoby się jak zwykle.

- Dobry mecz – stwierdziła nagle.

Skrzywił się nieco. To, o czym zdecydowanie nie chciał teraz rozmawiać, to sport. Sam się zdziwił. Ale nie miał na to siły. Dlatego zapytał cicho:

- Możemy pominąć ten temat?

- A mamy inny?

Uśmiechnął się.

- A chcesz się przekonać?

Spojrzała na niego lekko podejrzliwie, a on starał się posłać jej jak najbardziej niewinne, anielskie spojrzenie. Jasne, miał tyle wspólnego z aniołem, co pieczarka z urokiem osobistym. Głupie porównanie.

Czekał aż się zdecyduje, co zajmowało jej chwilę. Rozważała czy powinna, czy właściwie robi coś złego, co może z tego wyniknąć, czy na pewno tego chce i czy to nie będzie jakoś niestosowne. Tak, nie, nie wiadomo, tak i ani trochę – to kolejne odpowiedzi.

Kiwnęła głową.

- Dobrze.

- Jutro? Ósma? – zaproponował szybko. Jeszcze przecież mogłaby się rozmyślić, gdyby zwlekał…

- Tak, gdzie?

Uśmiech na jego twarzy stał się niebezpiecznie łobuzerski.

- Spotkajmy się w centrum przy fontannie. To będzie niespodzianka.

You've carried on so long

You couldn't stop if you tried it.

Dzień jak co dzień – spędził go na treningu. Starał się, skakał do piłki, odbijał, męczył się z rozciąganiem i ćwiczeniami wysiłkowymi, trochę pożartował z drużynowymi kolegami o tym, jak znęca się nad nimi trener, pożegnał się grzecznie i wyszedł cieszyć się życiem w samotności. Nie lubił, gdy ktoś zawracał mu głowę, dlatego doceniał te wspaniałe momenty, gdy mógł po prostu się wyłączyć, nie reagować, nie odzywać, nic nie musieć. Czasem najchętniej zamknął by się w wielkiej, metalowej kuli i tak spędziłby życie. Sam. Sam ze sobą i świętym spokojem, którego często bardzo mu brakowało.

Do godziny ósmej miał jeszcze sporo czasu, ale to nie zmieniało faktu, że nie mógł myśleć o niczym innym. Wziął długi prysznic, zamknął się w hotelowym pokoju i udawał, że jest nieskończonością. Próbował sobie przypomnieć, dlaczego właściwie idzie się spotkać z tą dziewczyną, skoro tak bardzo lubi być sam. Zreflektował się zaraz – to, że zabierze ją na randkę, jeszcze nie oznacza, że zatruje mu życie.

Najbardziej bał się tego, że okaże się nieciekawa przy bliższym poznaniu. Jak ładnie zapakowany, ale pusty prezent. Tego by chyba nie zniósł. Rozpakował już zdecydowanie za dużo takich prezentów.

Dopiero teraz uświadomił sobie, że nawet nie zapytał jej o imię. Chyba zapomniał, idiota… Zresztą, ona też nie zapytała… Dziwna sytuacja. Nie czuł się w niej pewnie, a tego nie lubił.

To nie było tak, że nie szukał miłości. Przez pewien czas liczył na to, że przyjdzie sama, przez pewien czas nawet próbował działać na własną rękę i ją do siebie sprowadzić, ale szybko odkrył, że to nie ma sensu. Bo po co mu miłość? Nie potrzebował jej, była mu zbędna. Był przekonany, że poradzi sobie bez niej. Nie przejmował się. Korzystał z życia bez zobowiązań, z bycia wolnym i bogatym. Tak.

Jak bardzo się mylił.

You've build your wall so high

That no one could climb it.

But I'm gonna try

To on czekał na nią.

Dobrze, zaczynało się prawidłowo. W każdej porządnej komedii romantycznej to mężczyzna czeka na kobietę, nigdy odwrotnie. Ona  była świadoma, że kobieta ma prawo się spóźnić, a potem całą winą obarczyć swoją szafę, która nie zawierała idealnej sukienki. W takim wypadku mężczyźnie wypadało odpowiedzieć, że jego partnerka jest piękna jak wiosenna róża, niezależnie od tego, co założy.

Idąc dalej tonem oklepanych tekstów, pan miał za zadanie uprzejmie przypomnieć swojej partnerce, że czuje się zaszczycony jej obecnością, na co ona powinna się lekko uśmiechnąć, ukazując dołeczki w policzkach, zalotnie zatrzepotać rzęsami i zapewnić, iż cała przyjemność leży po jej stronie.

Znał te zasady bardzo dobrze i wielokrotnie stosował ze wspaniałym skutkiem, jednak dzisiaj musiał je nieco zmodernizować, ponieważ przez swoją nieuwagę, zapomniał zapytać swą partnerkę o rzecz najważniejszą. Imię, mianowicie.

Gdy tylko się pojawiła, uśmiechnął się do niej, zapewnił, że pięknie wygląda w czarnej, dopasowanej sukience i szpilkach, a potem delikatnie ujął jej dłoń i się przedstawił.

- Dante.

- Kornelia – gdy uścisnęła jego rękę, podniósł ją do ust i ucałował. Od tego niewyobrażalnie dżentelmeńskiego gestu zadrgało jej nerwowo serce.

Szczerze mówiąc, czuła się jak pensjonarka (takie oto zacne słownictwo wynosiła z umiłowanych przez się powieści Jane Austen) zawstydzona pierwszym spotkaniem ze swoim amantem. Brakowało jej jeszcze soli trzeźwiących w torebce, fantazyjnego kapelusza i krwistoczerwonego rumieńca na policzkach. Dzięki Bogu, że nie była rudzielcem, zostałaby wyśmiana na wstępie.

I tak została wyśmiana, ale dopiero później – kiedy potknęła się, wchodząc do restauracji. Co prawda nawet ten chichot, który z siebie wydał zabrzmiał bardzo męsko, co nie zmienia faktu, że ją tym uraził. To nie jest jej wina, że tutaj kafelki są takie nierówne!

- Tak już działam na kobiety – zażartował.

Było to stwierdzenie zdecydowanie aroganckie i przesycone zbytnią pewnością siebie, ale jakimś cudem rozładowało lekko napiętą atmosferę. Dodatkowo sprawiło, że zakręciło jej się w głowie. Ze szczęścia, oczywiście.

Would you let me see beneath your beautiful?

Rozmawiali tradycyjnie – o wszystkim i o niczym, chociaż głównie o niczym. On opowiadał o klubach, w których grał i udało mu się przemycić jej kilka pikantnych ciekawostek o kolegach z zespołu. Ona opowiedziała mu pobieżnie o miejscach, w których była, o ludziach, których poznała i o zdjęciach, które zrobiła. Zapytał ją o Brazylię.

- Planowałam odwiedzić – zapewniła go, upijając łyk czerwonego wina – Ale… hmm… sama już nie wiem.

- Dlaczego? – wpatrywał się w nią uważnie.

Stłumiła uśmiech zadowolenia.

- Nie jestem pewna czy byłoby czemu robić zdjęcia… - droczyła się z nim.

- Ja tam będę – łobuzerski uśmiech.

Przewróciła oczami.

- Mam już twoje zdjęcia. Z meczu.

- Taaaak? – zainteresował się, pochylając ponad stołem w jej stronę.

- Mhm – odłożyła kieliszek i oparła głowę na dłoni.

- Będę mógł je zobaczyć?

Wzruszyła ramionami.

- No nie wiem. To zależy.

- Od czego?

- Od tego, jaki humor będę mieć po dzisiejszej randce…

- Jesteśmy na randce? – zmarszczył brwi.

- A nie? – spanikowała.

- Myślałem, że to spotkanie biznesowe. W takim razie…

- Co?

- Nie wiem czy mogę tak bezkarnie siedzieć przy pięknej kobiecie, skoro nikt z moich o tym nie wie.

- Nie pochwaliłeś się? – zrozumiała, że żartuje i w duchu śmiała się ze swojej głupoty.

- Jakoś zapomniałem.

- No tak, przecież randka z piękną kobietą to dla ciebie żadna nowość.

- Masz rację, właściwie nie wiem, co tu jeszcze z tobą robię. Już pewnie czeka na mnie następna…

Rzuciła w niego zmiętą serwetką i zaśmiała się głośno.

Would you let me see beneath your perfect?

Zegar na wieży wybił północ, gdy zdecydowali się na spacer po mieście. Nie byli zainteresowani zabytkami oświetlonymi przez latarnie, ale fascynowały ich wzajemna bliskość, urok nocy i gwiazdy, których normalnie w mieście nie widać.

- Co będziesz robić po karierze? – zapytała go Kora.

Nie zastanawiał się długo, odpowiedział automatycznie:

- Hodował biedronki.

Zatrzymała się z wrażenia, zmarszczyła brwi i spojrzała na niego jak na idiotę.

- No co? Pocieszne są.

Kiedy nie chciała mu uwierzyć, przyciągnął ją do siebie i stłumił śmiech pocałunkiem. Szybkim, jak rytm jej serca, niecierpliwym i gorącym, na który odpowiedziała równie żywiołowo. Tego właśnie oczekiwał.

- Do ciebie czy do mnie? – zapytał cicho, próbując złapać oddech.

Oparła czoło o jego czoło i posłała mu uśmiech. Oblizała wargi.

- Nie.

Nie tego się spodziewał.

- Co? – zmarszczył brwi, nie dotarł do niego sens tej informacji.

- Nie chcę być kolejną zdobyczą – poinformowała go, odsuwając się nieznacznie.

- Nie jesteś – zapewnił ją gorąco.

- Udowodnij mi to.

- Jak?

Wyswobodziła się z jego objęć i wzruszyła ramionami.

- Wymyśl coś.

Rzuciła mu poważne spojrzenie i rozpłynęła się gdzieś w mroku.

Take it off now, boy, take it off now, boy

I wanna see inside

Denerwował go fakt, że miała rację. Drażniła go ta jej pewna siebie postawa, to, że sobie z nim pogrywała, kiedy to on miał trzymać za stery. Nie odwrotnie. A ona najzwyczajniej w świecie sobie z niego zakpiła. Złamała odwieczną zasadę i chciała zapanować nad sytuacją, kiedy powinna poddać się chwili, poddać się jemu, poddać się mężczyźnie. Mogłaby wtedy zrobić cokolwiek, czegokolwiek by zażądała, dałby jej to. W sekundę. Już. Teraz. W jednej chwili.

Mogła zrobić cokolwiek, a zrobiła najgorszą z możliwych rzeczy – pomyślała.

Typowa kobieta.

Would you let me see beneath your beautiful tonight, oh, tonight?

enjoy . 

dla H. bo tak, bo wiewiórki, bo dzisiaj tłusty czwartek . : D